Każdy pies nawet ten najmniejszy jakim jest york wymaga specjalnej opieki. Jeżeli zdecydujemy się na kupno yorka, zróbmy to w profesjonalnej hodowli, gdzie będziemy mieć pewność, że pochodzi z dobrej miotu i będzie w miarę zdrowy kiedy dorośnie.

Każdy pies, który ma trafić pod nasz dach, powinien być przez nas poddany szczepieniom na kilka podstawowych chorób. Większość szczepionek niszczy otrzymane z mlekiem matki przeciwciała, dlatego często pierwsze szczepienia u szczeniąt odbywają się około 6-7 tygodnia ich życia.

Psy można zaszczepić na:
– wściekliznę,
– nosówkę,
– parwowirozę,
– koronawirozę,
– leptospirozę,
– Choroba Rubartha (wirusowe zapalenie wątroby),
– kaszel kenelowy.

Przed szczepieniem.
Szczepione zwierzę musi być zdrowe (nie dotyczy to jednak chorób przewlekłych, jak np. cukrzyca czy niewydolność nerek/wątroby) i wcześniej odrobaczone (minimum 10 dni przed szczepieniem) – przy zarobaczeniu szczepionka może okazać się nieskuteczna. Nie należy szczepić psów chorych, suk w okresie ciąży oraz szczeniąt poniżej 6 tygodnia życia. W przypadku reakcji alergicznej na szczepionkę, należy ją zmienić. Jeśli reakcja alergiczna wystąpi ponownie po jej zmianie, należy zrezygnować ze szczepienia.

 

Kalendarz szczepień.

Wczesny kalendarz szczepień:
Zwyczajowy wśród hodowców, coraz bardziej popularny wśród właścicieli szczeniąt. Szczególnie wskazany w przypadku ras uważanych za mniej odporne, także u psów ras rzadko występujących.

1.  6 -8 tydzień życia
- nosówka i parwowiroza (specjalne szczepionki dla szczeniąt)

 2.  10 - 12 tydzień
- nosówka
- parwowiroza
- leptospiroza
- kaszel kenelowy
- choroba Rubartha (wirusowe zapalenie wątroby)

 3. 16 tydzień
- jak wyżej, dodatkowo koronawiroza

 Standardowy kalendarz szczepień:
1.  9 - 10 tydzień
- nosówka
- parwowiroza
- leptospiroza
- kaszel kenelowy
- choroba Rubartha (wirusowe zapalenie wątroby)

 2.  12 - 14 tydzień
- jak wyżej, dodatkowo koronawiroza

 Późny kalendarz szczepień:
Wskazany w przypadku psów chorujących, ewentualnie alergicznych.
1.  Po 12 tygodniu
- nosówka
- parwowiroza
- leptospiroza
- kaszel kenelowy
- choroba Rubartha (wirusowe zapalenie wątroby)
- koronawiroza

 2. Po 2 -4 tygodniach od pierwszego szczepienia konieczna jest powtórka.

W Polsce powszechnie stosuje się rokroczne powtarzanie szczepień ochronnych, jednak zdarzają się już weterynarze ordynujący powtarzanie zastrzyków ochronnych co dwa lata. Wpływ na tą decyzję może mieć także:
- rodzaj używanej szczepionki,
- stan psychofizyczny zwierzęcia,
- rasa, choroby występujące na terenie zamieszkania,
- tryb życia psa (dzieci w domu, psy pracujące, psy stróżujące).

 

 Jak widać, kalendarz szczepień jest sprawą dość indywidualną, o jego ostatecznym kształcie będzie więc decydował lekarz weterynarii.

 

Odrobaczanie.

 

 

 

Odrobaczanie jest koniecznością w przypadku psa w każdym wieku – już nawet małe, około trzytygodniowe szczenięta można odrobaczać odpowiednio dobranym preparatem. Zapobiega ono nie tylko pogarszaniu się stanu zwierzęcia, ale również eliminuje groźbę zarażenia się od niego robakami – czy to przez inne zwierzęta, czy to też przez ludzi, szczególnie małe dzieci.

 Warto uświadomić sobie, że nieraz pasożyty wewnętrzne nie dają oznak swojej obecności, dopóki nie zatrują organizmu psa w takim stopniu, że toksyny zaczynają wpływać na układ nerwowy:
- pies może mieć drgawki,
- być osowiały,
- zataczać się.

 Dorosły pies dłużej może znosić obecność pasożytów, jednak szczenięta bardzo szybko mogą umrzeć z wycieńczenia – nieraz robaki, takie jak tasiemce czy glisty mogą dwukrotnie przekraczać swoją długością długość psa

 

 

Istnieje wiele dróg zarażenia się pasożytami przez psy:

1. Już podczas kopulacji, pies mający robaki może zarazić nimi sukę, zaś suka bardzo łatwo zaraża robakami szczenięta jeszcze kiedy przebywają w macicy, dlatego możliwe jest, aby urodziły się szczenięta zarobaczone.

2. Dodatkowo, nie powinno się pozwalać psu jeść czegokolwiek co leży na ziemi podczas spacerów, bowiem jest to jedna z najczęstszych dróg zarażenia się pasożytami.

3. Zarażać mogą również wszelkie owady, poprzez kontakt bezpośredni podczas ugryzień czy składania jaj,

4. Zarazić może się również jeden pies od drugiego, choćby podczas zabawy.

 

 

Kalendarz odrobaczenia.

1. Pierwsze odrobaczanie można przeprowadzić już kiedy szczenię ma 3 tygodnie,

2. Do szóstego miesiąca życia dobrze jest odrobaczać szczenię co miesiąc.

3. W przypadku psów dorosłych, odrobaczanie powinno się wykonywać co około 6 miesięcy - częściej jeśli pies ma duży kontakt z innymi zwierzętami, rzadziej jeśli ten kontakt jest mniejszy.

4. Zawsze trzeba odrobaczyć psa po powrocie z wystawy czy wakacji,

5. W przypadku suk hodowlanych i reproduktorów, należy zadbać o częstsze, regularne odrobaczenia.

Leki odrobaczające spotykamy najczęściej w formie tabletek, podawanych psu bezpośrednio do pyska lub po rozkruszeniu dodawanych do pokarmu czy wody. Inną formą preparatów odrobaczających są te występujące pod postacią pasty, podawanej za pomocą tuby lub strzykawki bezpośrednio do pyska psa. Czasem można również spotykać zastrzyki odrobaczające, te jednak działają zwykle na określone pasożyty.

Niejednokrotnie zdarza się, że odrobaczenie należy powtórzyć po okresie kilku dni do tygodnia.

Preparat zawsze należy dopasować do masy i wieku psa.

 

Pasożyty - Kleszcze.

Kleszcze przenoszą szereg chorób groźnych zarówno dla ludzi jak i zwierząt. W Polsce kleszcze najczęściej przenoszą tzw. babeszjozę (piroplazmozę) czyli zakażenie pierwotniakiem Babesia canis. Zdarzają się również przypadki kleszczowego zapalenia opon mózgowych i boreliozy (tzw. choroba z Lyma).

Babeszjoza to groźna choroba przenoszona przez kleszcze, atakująca m.in. psy, koty, konie, owce. Nieleczona, bądź też leczona nieprawidłowo lub zbyt późno, prowadzi do śmierci. Kleszcze przenoszące babeszjozę występują na znacznej części terytorium Polski, ze szczególnym uwzględnieniem regionów północnych, północno-wschodnich i wschodnich. Terenami o szczególnym zagrożeniu są lasy, łąki, parki i ogrody, zwłaszcza jeżeli są porośnięte wysoką trawą. Kleszcze wykazują z reguły wzmożoną aktywność sezonową: wczesną wiosną (kwiecień – maj) oraz latem i wczesną jesienią. Czasem zdarza się jednak, iż kleszcze aktywne są również podczas bardzo łagodnej zimy (jak w tym roku).

 

Jak zapobiegać chorobom od kleszczowym?

Na rynku polskim dostępne są preparaty w postaci kropli do nanoszenia na skórę, sprayu oraz obroży, np. Advantix, Fiprex, Frontline, Hilton, Kiltix, Preventic. W Polsce dostępna szczepionka przeciw babeszjozie o nazwie Biocan B. We Francji i Szwajcarii (producent: firma Merial) jest zarejestrowana szczepionka o nazwie Pirodog.

Jak bezpiecznie usunąć kleszcza?

Kleszcze usuwać najlepiej przy pomocy pęsety. W tym celu należy złapać kleszcza jak najbliżej skóry i delikatnie, ale zdecydowanie wyciągnąć lub wykręcić go ze skóry. Dostępne są także specjalne urządzenia do wyjmowania kleszczy, które można nabyć w aptekach. Podczas usuwania należy zwrócić uwagę, by nie uszkodzić kleszcza i żeby w ciele psa nie pozostała jego głowa.

Wbrew obiegowym opiniom nie należy kleszcza zgniatać, przypalać, smarować tłuszczami ani innymi substancjami. Czynności te mogą powodować zwracanie treści pokarmowych przez kleszcze, co może podnieść ryzyko infekcji przenoszonymi przez nie drobnoustrojami. Po wyjęciu kleszcza, ranę należy zdezynfekować, a ręce dokładnie umyć. Miejsce ugryzienia należy obserwować przez pewien okres czasu - w wypadku wystąpienia rumienia lub obrzęku należy się skonsultować z lekarzem weterynarii.

Pasożyty układu pokarmowego.

 

Pasożyty układu pokarmowego u psa dzielą się zasadniczo na dwie grupy:

 1. tasiemce - do tasiemców zaliczamy przede wszystkim tasiemca psiego, bąblowcowego i krętkowego

2. nicienie - do grupy nicieni wchodzą: glisty, tęgoryjce, nicienie płucne i włosogłówki.

Do znaków informujących nas o obecności nicieni w ciele zwierzęcia zaliczamy:
- kaszel,
- biegunkę,
- spadek masy ciała,
- osłabienie struktury sierści i wypadanie włosa,
- ogólną apatię.

Osobniki zakażone cierpią z powodu niedokrwistości i anemii, zaś w kolejnych etapach choroby pojawiają się problemy związane z oddychaniem, a nawet okresowy letarg.

Zakażenie psim tasiemcem odbywa się poprzez spożycie pchły lub wszy- wystarczy, że zwierzę zje pchłę z larwą tasiemca, bądź też zetknie się bezpośrednio z zakażoną larwą. Pierwsze człony larwy tasiemca zostają wydalone po upływie dwóch-trzech tygodni od zarażenia.

Zwierzęta mogą zarazić się na cztery, różne sposoby:

1. Drogą pokarmową - Zakażenie drogą pokarmową jest bodaj najczęściej spotykanym sposobem zakażenia pasożytem. Pasożyt przedostając się do układu pokarmowego wraz z wodą, albo innym pokarmem i natychmiast uwalnia larwy z cyst i jaj. Aby tego dokonać niezbędne jest prawidłowe ph, odpowiednia ilość wybranych enzymów i żółci. Bardzo częstym źródłem zakażenia jest mleko matki. Suki, które nie zostały odrobaczone, mogą przenosić różnego rodzaju pasożyty i bakterie do organizmów swoich młodych. Z racji tego, że szczenięta nie posiadają jeszcze odpowiedniej odporności, są bardzo narażone na przykre konsekwencje, a nierzadko nawet śmierć. Zarażone szczenię powinno być leczone przy pomocy odpowiednich środków zwalczających robacznicę.

 2. Przez skórę - Zakażenie przez skórę jest kolejną metodą ataku pasożytów. Odbywa się najczęściej w sposób mechaniczny. Przykładem podskórnej inwazji pasożyta jest chociażby atak kleszcza, który wbija się w naskórek zwierzęcia i dostaje do warstwy podskórnej. Skuteczną obroną przed tego rodzaju atakami jest zastosowanie specjalnych środków i koncentratów odstraszających muchówki, komary i kleszcze. Pasożyty stanowią szczególnie duże zagrożenie w okresie wiosennym i letnim.

 3. Łożysko - Pasożyty zasiedlają swoich żywicieli również przez łożysko. Do zakażenia może dojść na dwa sposoby. Po pierwsze, ciężarna suka może zarazić się pasożytem w czasie ciąży; pasożyty dostają się wówczas do krwioobiegu dużego i przedostają do płodu. Równie często dochodzi do zarażenia pasożytami, które bytowały w ciele samicy jeszcze przed zajściem w ciążę. Na skutek działania hormonów ciążowych wydostają się ze swoich stałych pozycji i atakują płód.

 4. Kontakt bezpośredni - Zakażenie przez kontakt jest często utożsamiane z zakażeniem przez kopulację. Niemniej jednak nie wyczerpuje to w pełni tematu. Zwierzęta mogą zarazić się poprzez pobieżny kontakt, bądź w czasie kontaktu z wydzielinami ciała innego zwierzęcia.

 Główne objawy zakażenia pasożytami:
- biegunki,
- obecność krwi w kale,
- wymioty i powiększony brzuch,
- podrażnienia wokół odbytu,
- zwierzę może cierpieć na problemy oddechowe: zapalenia płuc, ciężki oddech,
- objawami zewnętrznymi zakażenia są: słaby stan sierści, jej matowość i ogólna apatia zwierzęcia.

Ropomacicze.

Czym jest ropomacicze?
Ropomacicze to choroba polegająca na nagromadzeniu się wydzieliny gruczołowej we wnętrzu macicy. Po pewnym czasie (np. w miesiąc lub dwa po cieczce) wydzielina ta ulega zakażeniu i pojawia się ropa. Toksyny ropne wchłaniają się do układu krwionośnego i powodują zatrucie całego organizmu, a w szczególności uszkodzenie nerek, wątroby i serca. Ropomacicze może spowodować bardzo poważne zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, a w bardzo zaawansowanym stadium i rozpoznane zbyt późno może doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Schorzenie to dotyczy głównie suk powyżej 5 roku życia, jednak jest także spotykane u kotek i młodszych suk. Wyróżnia się 2 rodzaje ropomacicza: otwarte i zamknięte.

 

Przyczyny:
Główną przyczyną wystąpienia ropomacicza są zaburzenia hormonalne w organizmie zwierzęcia. Powoduje to nadmierną czynność gruczołów macicznych i ich przerost. Jednocześnie z gruczołów produkowana jest wydzielina, która ulega zakażeniu bakteriami.

Wystąpieniu ropomacicza sprzyjają:
– niekorzystny cykl rozrodczy,
– zbyt długie stosowanie antykoncepcji hormonalnej lub stosowanie ich podczas cieczki (rui),
– stosowanie środków wczesnoporonnych,
– ciężkie porody,
– wiek zwierzęcia (powyżej 5 lat).

Objawy.
Początkowo właściciel zwierzęcia może nie zauważać żadnych objawów choroby. Stają się one zauważalne dopiero po około 2 miesiącach od zakończenia się cieczki.

 

 Objawy ropomacicza otwartego:
– wypływ wydzieliny (zwykle gęstej, koloru kremowego, czasem cuchnącej) z dróg rodnych, choć może ona niekiedy nie występować,
– zwiększone pragnienie i nadmierne wydalanie moczu,
– apatia, osowiałość, osłabienie,
– powiększony brzuch,
– zmniejszenie lub brak apetytu,
– wymioty.

 

Objawy ropomacicza zamkniętego:
– wzmożone pragnienie,
– objawy silnego zatrucia,
– śmierć zwierzęcia.

 

Diagnozowanie.
Aby potwierdzić diagnozę ropomacicza, zwłaszcza w przypadku braku widocznych objawów (np. wyciek z pochwy), należy przeprowadzić następujące badania:
– badanie USG,
– badanie cytologiczne wymazu z dróg rodnych,
– badanie krwi (OB, morfologia, badanie biochemiczne).

Leczenie.
Leczenie ropomacicza może przebiegać w dwojaki sposób: nieoperacyjnie lub operacyjnie.

Leczenie nieoperacyjne (zachowawcze) może być stosowane jedynie u bardzo młodych suk (kotek) i podczas schorzenia i bardzo niewielkich rozmiarach. Należy jednak pamiętać, że leczenie zachowawcze wiąże się z ryzykiem niepowodzenia i wysokimi kosztami. Warto również pamiętać o tym, że choroba może powrócić.

Leczenie operacyjne jest najskuteczniejszą metodą usunięcia i zapobiegania nawrotom ropomacicza. Należy przy tym wziąć pod uwagę stan zdrowia zwierzęcia. Przy bardzo złym stanie zdrowia leki mogą złagodzić schorzenie i operację można odłożyć do czasu, aż nastąpi poprawa. Podczas zabiegu chirurg usuwa całą macicę wraz z zawartością i jajnikami. Po zabiegu zwierzę dość szybko dochodzi do siebie, a okres rekonwalescencji trwa kilka dni.

Zapobieganie.
Najskuteczniejszą metodą zapobiegania ropomaciczu jest sterylizacja suki (kotki) w jak najwcześniejszym etapie jej życia. Należy również pamiętać, że stosowanie antykoncepcji hormonalnej zwiększa ryzyko wystąpienia ropomacicza w późniejszym wieku zwierzęcia.

 

 

Wnętrostwo u psów.

O wnętrostwie mówimy wtedy, gdy obydwa lub jedno jądro nie zstąpiły do worka mosznowego. Jest to częsty problem zarówno u psów jak i u kotów. Najczęściej wada ta dotyczy jednego jądra (u psów 2 razy częściej prawego). Jądra mogą znajdować się w jamie brzusznej lub w kanale pachwinowym, co może określić lekarz weterynarii podczas badania (omacywanie, badanie USG).

 

W czasie rozwoju embrionalnego jądra znajdują się w jamie brzusznej w okolicy nerek. W momencie narodzin jądra szczeniaka czy kociaka znajdują się cały czas wewnątrz brzucha. W miarę jak zwierzak rośnie, jądra stopniowo przemieszczają się, kończąc wędrówkę w worku mosznowym. Zstępowanie jąder zostaje zakończone około 10 dnia życia.

Często zdarza się tak, że właściciel świeżo zakupionego pieska czy kotka zauważa, że nie ma on jednego albo obydwu jąder w mosznie. Co powinien wówczas uczynić? Na początek radzę zapoznać się z tym tekstem.

Diagnoza wnętrostwa.
Gdy piesek skończy 6 tygodni należy starannie obejrzeć i omacać mosznę i okolicę pachwinową. Jeżeli nie znajdziemy jąder należy wykonać badanie USG brzucha. Nie zawsze da się jednak odnaleźć jądra (mogą być malutkie, dobrze schowane w jamie brzusznej, lub też może w ogóle ich nie być). Aby upewnić się, czy jądra, lekarz wykona w tym przypadku test polegający na podaniu psu pewnych hormonów i zbadaniu ich wpływu na poziom testosteronu we krwi. Na tej podstawie oceni czy jądra znajdują się w brzuchu, czy występuje ich całkowity brak (zdarza się to co prawda bardzo rzadko, ale trzeba wykluczyć tą przyczynę, aby nie wykonywać później bezsensownego zabiegu chirurgicznego w poszukiwaniu nieistniejących jąder).

Przyczyny błędnego stwierdzenia wnętrostwa u szczenięcia:
- wczesne stwierdzenie wnętrostwa (przed 10 tygodniem życia) może być obarczone błędem. U szczeniaczka jądra są jeszcze malutkie, miękkie i mogą być trudne do wymacania - zwłaszcza u szczeniąt otłuszczonych lub należących do małych ras.

- Szczeniaki mają bardzo silny odruch ze strony mięśnia dźwigacza jądra, który powoduje, że przy dotykaniu okolicy moszny, piesek, gdy jest zestresowany, może wciągnąć jądra z powrotem poprzez pierścień pachwinowy. Może to sprawić mylnie wrażenie, że pies jest wnętrem. Gdy piesek jest zdenerwowany należy koniecznie powtórzyć badanie w spokojnych warunkach.

Różne są zdania co do tego od kiedy piesek powinien zostać uznany za wnętra. W literaturze weterynaryjnej padają różne terminy, ale najczęściej przyjmuje się, że jądra powinny się znaleźć w mosznie zanim piesek skończy 6 tydzień życia. Inni przesuwają ostatecznym terminem zstąpienia jąder na 8-10 tydzień życia zwierzęcia. Powszechnie wiadomo, że jeżeli w wieku 12 tygodni brakuje jednego lub obu jąder w mosznie, to prawdopodobieństwo, że jeszcze zstąpią jest bardzo małe.

Piesek u którego stwierdzamy brak jednego lub dwu jąder w wieku powyżej 6 miesięcy na pewno jest wnętrem (co do tego właściwie wszyscy są zgodni). Ten graniczny termin 6 miesięcy bierze się stąd, że u większości psów w tym wieku pierścień pachwinowy się zamyka , uniemożliwiając tym samym przemieszczenie jądra z brzucha do kanału pachwinowego.

Objawy, wpływ na płodność.
Jądra, które nie uległy zstąpieniu są aktywne hormonalnie, wytwarzają między innymi testosteron. Ze względu na prawidłową aktywność hormonalną jąder, psy-wnętry zachowują się tak samo jak i inne samice - interesują się suczkami w cieczce, mają zachowany popęd seksualny. Na podstawie tylko i wyłącznie obserwacji (bez zbadania psa) nie da się właściwie powiedzieć czy dany pies jest wnętrem czy nie.

Wnętry jednostronne mogą mieć potomstwo, gdyż jądro obecne w mosznie wytwarza plemniki. Płodność jest zmniejszona, ale zwykle wystarczająca do tego, aby doszło do skutecznego krycia.

Wnętry obustronne są bezpłodne. Dzieje się tak dlatego, że temperatura wewnątrz ciała jest wyższa niż temperatura w mosznie o mniej więcej 4-5 stopni Celsiusa, co skutecznie hamuje spermatogenezę (czyli proces wytwarzania plemników). Jądra zatrzymane w brzuchu są mniejsze niż powinny być, a wyniki badań histologicznych ujawniły, że w jądrach tych średnica kanalików nasiennych jest mniejsza nawet do 60% od tej, jaka jest w jądrach ulokowanych w mosznie.

Leczenie.
W tym miejscu pragnę wyraźnie zaznaczyć, że leczeniem z wyboru jest KASTRACJA psa.

Ważne jest, aby zrozumieć, że jeżeli samiec/ojciec jest wnętrem, to jego dzieci lub dzieci jego dzieci też mogą zostać obarczone tą wadą. Dlatego istotne jest, aby psa, u którego stwierdzono wnętrostwo NIE ROZMNAŻAĆ! (to samo dotyczy też innych gatunków zwierząt). Aby być pewnym, że pies taki nie pokryje żadnej suki najlepiej go wykastrować. W ten sposób na pewno nie przyczynią się Państwo do powielania tej wady wśród populacji psów.

Kastracja psa w przypadku wnętrostwa pachwinowego jest zabiegiem łatwym. Gorzej, gdy mamy do czynienia z wnętrostwem brzusznym. Chirurg musi przeszukać całą jamę brzuszną, aby znaleźć brakujące jądro lub jądra. Na dodatek jądra pozostałe w jamie brzusznej są mniejsze, co dodatkowo utrudnia ich odnalezienie. Dlatego zabieg ten powinien wykonywać doświadczony chirurg.

 

 

Sterylizacja.

Sterylizacja - to chirurgiczne zamknięcie jajowodu lub podwiązanie nasieniowodu.

U wysterylizowanych suk cykl płciowy nie ulega zmianie, występuje też cieczka. W organizmie suki wytwarzane są estrogeny, jest jednak bezpłodna.
- przy zabiegu wykonanym przed 2,5 rokiem życia, znamiennie zmniejsza się ryzyko nowotworów sutka, który jest najczęstszym złośliwym nowotworem u suk,
- niemalże wyklucza zagrożenie ropomaciczem, które dotyczy koło 23% niesterylizowanych suk, i zabija koło 1%,
- zmniejsza ryzyko przetok około odbytniczych,
- niweluje niewielkie ryzyko (poniżej 0,5%) guzów narządów rodnych.

 

 

Inne problemy występujące u rasy York.

 

 

Yorkshire Terriery są bardzo często kojarzone z przeróżnymi chorobami. Opinia chorowitych i bardzo słabych psów przylgnęła do nich jednak zupełnie słusznie. Yorki częstokroć cierpią z powodu różnych schorzeń i defektów genetycznych, które ujawniają się zazwyczaj w wieku dojrzałym. W poniższym artykule dokonamy przeglądu najważniejszych i najczęściej występujących przypadłości zdrowotnych, z jakimi muszą mierzyć się te urocze i piękne pieski.

 

 Najczęściej występującymi problemami zdrowotnymi w obrębie rasy Yorkshire Terrier są: zapalenie oskrzeli, lymphangiectasia, zaćma i zapalenie spojówki. Psy mają ponadto bardzo wrażliwe układy pokarmowe, co jest częstą przyczyną niekontrolowanych biegunek, zaparć i wymiotów. Zważywszy na swoje rozmiary mogą stać się ofiarami nieporadności właściciela i agresji innych zwierząt. Innymi słowy na Yorki trzeba uważać jak na żadne inne czworonogi!

Standardowa długość życia psów waha się pomiędzy 12 a 15 lat. Większość piesków umiera w znacznie młodszym wieku, co stanowi skutkową problemów zdrowotnych i ogólnej wrażliwości organizmu.

Wady genetyczne u Yorka.

 

Nie sposób wymienić wszystkich schorzeń, które mogą dotknąć Yorków. W artykule skupimy się, zatem na omówieniu tych, które występują najczęściej.

Zespół Legg Cale Perthesa wydaje się skutkową niewystarczającego obrotu kości udowej w obszarze stawu biodrowego. Chrząstka w kości udowej powoli zamiera i ulega degeneracji. Choroba pojawia się zazwyczaj u młodych Yorków, a jej objawy to: ból, kulenie, bądź niemożność poruszania się. Standardową metodą leczenia jest leczenie chirurgiczne, polegające na usunięciu uszkodzonej części kości. Operacja nie przywraca psa do normalnego funkcjonowania. Z racji usunięcia części kości jedna łapa jest krótsza od pozostałych.

Załamanie tchawicy jest natomiast spowodowane postępującym osłabieniem ścianek tchawicy. W wyniku defektów genetycznych ścianki tchawicy mogą być wiotkie. Efektem nieleczonego załamania tchawicy może być pojawienie się zespołu Cushinga - choroby, która powoduje wytwarzanie nadmiaru hormonu steroidowego przez nadnercza i może prowadzić do trwałej degradacji tchawicy. Jedna z hipotez mówi, że uszkodzenie tchawicy może być spowodowane zbyt gwałtownym szarpaniem smyczy przez właściciela. Z tego też powodu właściciele Yorków powinni raczej zainwestować w specjalną uprząż, która jest dostępna w każdym sklepie z artykułami zoologicznymi.

 Wrodzona wada żyły wrotnej jest bardzo poważnym schorzeniem, które może dotknąć psy w każdym wieku. U zdrowego zwierzęcia krew jest transportowana do wątroby i tam też oczyszczana. U zwierzęcia chorego krew nieczyszczona wędruje po całym organizmie i trafia do wszystkich najważniejszych organów, co może prowadzić do bardzo poważnego zakażenia.

 Hipoglikemia objawia się zbyt niskim poziomem cukru we krwi. Zwierzęta cierpiące na hipoglikemię muszą dostawać specjalne preparaty witaminowe i glukozę, które normują zawartość cukru we krwi.

Biegunka.

Przyczyn biegunki u psa może być wiele. Spróbujmy je usystematyzować. 

 

 

Najczęstszą przyczyna biegunki u psa jest zwykła niestrawność. Występuje ona po zjedzeniu naraz dużej ilości, najczęściej ciężkostrawnego lub nowego dla psa pokarmu.

Drugą co do częstości występowania przyczyną biegunki jest zarobaczenie psa. Jeśli Twój pies nie był odrobaczany dłużej niż pół roku to znajduje się w grupie wysokiego ryzyka.

Kolejną przyczyną rozwolnienia u psa są zatrucia bakteryjne. W tym przypadku dochodzi do zakażenia przewodu pokarmowego patogennymi bakteriami, które wytwarzając toksyny powodują boleści brzucha oraz biegunkę. Często do objawów dołączają się wymioty.

 Bardzo często, szczególnie u szczeniąt, przyczyną biegunki są choroby wirusowe. Przykładem może być parwowiroza lub koronawiroza. Pojawia się wtedy u nich krwista biegunka oraz wymioty.

 Warto zaznaczyć ze choroby te są bardzo niebezpieczne dla młodych psów. Również starsze nieszczepione psy mogą na nie zachorować. Jeśli Twój pies nie był szczepiony przeciwko psim chorobom zakaźnym przez ponad rok – znajduje się w grupie wysokiego ryzyka.
Z innych przyczyn biegunki u psa można wymienić choroby nowotworowe, ciało obce w przewodzie pokarmowym, niedoczynność zewnątrz wydzielnicza trzustki, ostre zapalenie trzustki, choroby autoimmunologiczne. 

Leczenie psiej biegunki.
Leczenie biegunki zależy od jej przyczyny oraz od stanu ogólnego psa. Niektóre przyczyny biegunek, jak np łagodna niestrawność, wymagają jedynie diety.

Inne, takie jak zakażenia bakteryjne czy wirusowe wymagają antybiotykoterapii i kroplówek. Czasami nawet hospitalizacji pacjenta. Natomiast w skrajnych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna, np usuniecie ciała obcego, czy guza przewodu pokarmowego.

 Domowe leczenie biegunki u psa.
Jeśli biegunka trwa krócej niż 24h, pies nie wymiotuje i ma dobre samopoczucie możemy spróbować leczenia domowego. Psu należy zastosować ścisłą dietę, tzn nic do jedzenia. Można podawać wodę.

 Psu można podać węgiel leczniczy w ilości 1 tabl/5kg wagi. Nie należy stosować na własną rękę loperamidu (preparat stoperan), gdyż po chwilowej poprawie może nastąpić pogorszenie stanu zdrowia zwierzęcia.

Jednak gdy mamy do czynienia ze szczenięciem lub biegunka u dorosłego psa trwa dłużej niż 24h, pies jest osłabiony lub do objawów dołączają się wymioty należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza weterynarii.

Należy zabrać ze sobą książeczkę zdrowia, gdyż dostarczy to lekarzowi podstawowych informacji o odbytych sczepieniach / odrobaczaniu.

Rokowanie.
Z reguły, w przypadku prawidłowo prowadzonego leczenia biegunki i diety, rokowanie jest dobre. Są jednak sytuacje i choroby przy których szanse na przeżycie psa są jak 50:50 (np Parwowiroza). Czasami, np przy niektórych chorobach nowotworowych nie ma już ratunku.

Zapobieganie biegunce.
Na szczęście, niektórym przyczynom biegunek możemy skutecznie zapobiegać. Podstawa jest tu zdrowe, regularne i pełnowartościowe żywienie psa. Natomiast dzięki regularnym szczepieniom unikniemy groźnych, często śmiertelnych chorób naszych czworonożnych przyjaciół.

 

 

Należy pamiętać również o odrobaczaniu psa, nie rzadziej niż co 6 miesięcy.